• Historia szkoły

        •  

          KALENDARIUM

          26. VI. 1866 r. na zebraniu gminnym, które odbyło się w kancelarii wójta gminy Rozniszew, postanowiono założyć we wsi Rozniszew szkołę elementarną. Chłopi zobowiązali się, że do stycznia 1867 roku wybudują budynek szkolny ze składek pochodzących od mieszkańców wsi,  z których dzieci miały do szkoły uczęszczać. Wysokość składki uzależniono od ilości użytkowanej przez wieś ziemi. W 1867 roku zakupiono potrzebne materiały i przystąpiono do budowy. Prace ukończono w styczniu 1868 roku.

          1. VIII. 1868 r.  w obecności miejscowego proboszcza, Piotra Ćwiklińskiego, wójta – Kazimierza Wachnika, ławników, sołtysów oraz włościan i ich dzieci, dokonano uroczystego otwarcia szkoły. Po nabożeństwie w miejscowym kościele parafialnym, proboszcz poświęcił budynek szkolny. Następnie Janowi Kosmulskiemu wręczono akt nominacji na nauczyciela. Pedagog poświadczył przejęcie majątku szkoły oraz odczytał zebranym rozporządzenia naczelnika Dyrekcji Naukowej Radomskiej.

          PIERWSZA     SZKOŁA

          Parterowy, nie posadowiony na fundamentach, budynek szkolny wykonano z drewna, dach przykryto gontem. W oknach nie było szyb, zastąpiono je papierem. Wejście prowadziło do wąskiego korytarza. Po jego lewej stronie znajdowały się dwie sale lekcyjne, zaś po prawej – mieszkanie nauczyciela (dwie izby i spiżarnia).

          Na pierwsze bardzo ubogie wyposażenie szkoły składało się :

          • 27 woluminów książek,
          • program nauczania w szkole elementarnej,
          • cztery nie pomalowane długie ławy,
          • portret cara w okrągłych, złoconych ramach.

           

          Stopniowo owo wyposażenie wzbogacano: przybyła tablica stojąca na sztalugach, ławki, tabliczki dla uczniów, szafa, stół i fotel dla nauczyciela, książki. Własność szkolną stanowił trzymorgowy ogród i dwieście prętów łąki.

          ORGANIZACJA     ZAJĘĆ

          Rok szkolny rozpoczynał się we wrześniu lub październiku, a kończył w czerwcu. Zajęcia szkolne odbywały się przez sześć dni w tygodniu. Lekcje trwały od 800 do 1130 i od 1400 do 1600. W dwóch (a od 1875 r. – trzech) oddziałach szkolnych uczyło się od 67 do 115 uczniów. Uczniowie ostatniego oddziału zdawali w czerwcu w obecności wójta egzamin.

          W  1887 r. podjęto uchwałę o kapitalnym remoncie szkoły. Pieniądze na tę inwestycję pochodziły od dziedzica Józefa Więckowskiego, który zapisał w testamencie 450 rubli dla szkoły w Rozniszewie. Jeszcze w tym samym roku zakupiono materiały potrzebne do remontu ścian, sufitów, drzwi, pieca. Wybudowano fundamenty, wprawiono w okna szyby.

          30.VIII.1888 r. zakończono prace i oddano budynek do użytku.

          14. I. 1907 r.  na posiedzeniu gminy podjęto uchwałę w sprawie budowy nowej szkoły. Przeznaczono na ten cel 3000 rubli. Postanowiono wybudować murowany budynek kryty dachówką. Wybrano Komitet Budowy Szkoły. W jego skład wchodzili:

          • z Rozniszewa – Adam Piechota, Franciszek Smoliński,
          • z Zagrób – Ludwik Marchewka,
          • z Boguszkowa – Jakub Koczyk,
          • z Zakrzewa – Walenty Radzik,
          • z Anielina – Stanisław Skonieczny, Jan Kucharczyk, Julian Ubysz.

           

           Zakupiono likwidowane wówczas zabudowania podworskie, a cegłę, pochodzącą z ich rozbiórki użyto do budowy.

          24. IV. 1908 r. zajęcia lekcyjne zostały przerwane i rozpoczęto prace.

          W 1909 r.  szkoła dysponowała nowym murowanym budynkiem z dachem pokrytym dachówką.

          W roku szkolnym 1912 – 1913  w klasie wstępnej i w klasach I-III uczyło się 177 uczniów. W 1913 r. ich liczba zwiększyła się  do 210. Zatrudnionych zostało dwóch nauczycieli. Jedną z sal trzeba było przedzielić ścianką, aby utworzyć dodatkową klasę. Wójt zwrócił się z prośbą o przyspieszenie otwarcia jednoklasowej szkoły w Anielinie. Rozpoczęła ona działalność 2 października 1913 roku.

          1914 – 1915    Wybuch I wojny światowej i dojście Niemców oraz Austriaków pod Warszawę i Dęblin uniemożliwiło prowadzenie zajęć lekcyjnych. W roku szkolnym 1914/1915 miejscowe dzieci nie uczęszczały do szkoły. W sierpniu 1915 r. wojska carskie wycofały się na wschód. Jesienią tego roku, jeszcze w czasie okupacji austriackiej, Polska Macierz Szkolna otworzyła Etatową Szkołę Pospolitą im. Stefana Czarnieckiego w Rozniszewie. Nauczycielem został Hieronim Bratos.

          1921 – 1929   W latach dwudziestych XX wieku w szkole utworzono pięć oddziałów.

          1929.   1 października kierowanie szkołą powierzono Andrzejowi Pęksykowi.

          1935.   W kwietniu tego roku Komitet Budowy Szkoły wystosował pismo do przewodniczącego Wydziału Powiatowego w Kozienicach z prośbą o pomoc w dokonaniu rozbudowy budynku szkolnego. Niestety odpowiedź była odmowna. W związku z tym mieszkańcy gminy postanowili własnymi siłami wybudować budynek niemal bliźniaczy do istniejącego, ale drewniany. Pieniądze pochodziły od instytucji działających na terenie gminy i od jej mieszkańców. Inwestycję zrealizowano w ciągu zaledwie trzech miesięcy. 15 września 1935 roku udostępniono budynek szkole. Jednocześnie przeprowadzono reorganizację, tworząc „pełną” siedmioklasową szkołę powszechną. Na utworzonych etatach nauczycielskich zatrudniono: w 1935/36 r. trzech, w latach  1936-1938 czterech, a od 1937 do 1939 r. - siedmiu nauczycieli.

          1938.   Z kart kroniki szkolnej prowadzonej przez Andrzeja Pęksyka - 

          „Szkoła, dzięki ofiarności miejscowego społeczeństwa, była bardzo dobrze wyposażona w sprzęt szkolny i pomoce naukowe. Posiadała całkowicie urządzony gabinet do nauki fizyki i biologii, miała własny aparat kinowy, do którego można było w każdej chwili wypożyczyć filmy w Warszawie. Szkółka drzew owocowych, doświadczalne poletka dziecięce i pięknie urządzone ogródki kwiatowe zwracały uwagę wszystkich idących i przejeżdżających drogą. Szczególnie zdobiły ogródki szkolne róże pienne i krzaczaste najrozmaitszych kolorów, szczepionych często po trzy na jednym pniu. Pod oknami i w ogrodzie warzywnym rosły i owocowały wczesne brzoskwinie i morele.”

          1939 –1944  Okupant zlikwidował dość bogatą wówczas  bibliotekę szkolną, odebrał pomoce naukowe, podręczniki szkolne. Pozwolono pracować jedynie trojgu nauczycielom: Andrzejowi  Pęksykowi, Anieli Baryłce, Kazimierze Jaworskiej. Nie istniały w Rozniszewie zorganizowane formy tajnego nauczania. Wiadomości z historii, geografii Polski starał się przekazywać w ramach prowadzonych oficjalnie zajęć kierownik szkoły A.Pęksyk.

          1944.   Działania wojenne związane z walkami o przyczółek warecko - magnuszewski zniosły z powierzchni ziemi obydwa budynki szkolne. Na placu pozostały kupy gruzu, doły po bombach i szrapnelach, stosy niewypałów, odłamki pocisków, granatów oraz kilkadziesiąt mogił żołnierskich.

          1944 – 1945  W tym roku szkolnym z powodu toczących się walk o przyczółek warecko-magnuszewski dzieci z gminy Rozniszew nie uczęszczały do szkoły.

          1945.   Bronisław Traczyk, miejscowy działacz społeczny, wystąpił do ówczesnych władz z prośbą o pomoc w sprowadzeniu baraku, w którym mogłyby być prowadzone lekcje. Z powodu braku wykwalifikowanego nauczyciela wraz z synem, Dionizym Traczykiem, rozpoczęli nauczanie.

          1946.   1 października tego roku posadę nauczyciela objął Józef Marchewka. W swych wspomnieniach napisał:

          „Warunki pracy były bardzo trudne, tak ze względu na brak właściwych pomieszczeń do prowadzenia lekcji, brak pomocy szkolnych, jak i duże zróżnicowanie poziomów w zakresie osiągniętej uprzednio wiedzy szkolnej. Ogromną pomoc w przezwyciężaniu istniejących trudności udzielili mi rodzice uczniów oraz społecznicy, tak w zakresie uzyskiwania pomieszczeń dla prowadzenia lekcji, jak i nawet organizacji pracy wychowawczej i nauczycielskiej. Tym bardziej cennej ze względu na moje przejściowe kłopoty po przebytej chorobie. W Rozniszewie np. dużą pomoc okazał mi pan Traczyk Bronisław, w zakresie pracy organizacyjnej, natomiast mieszkanie dla mnie i mojej rodziny udzieliła rodzina państwa Zielińskich. Współpracowali ze mną, również ułatwiając mi pracę nauczycielską, rodzina Skrzypczaków, Wdowiaków i inne.”

          W 1947 r. kierownikiem szkoły został Edward Łapacz.

          1949.   Rozpoczyna się budowa piątego w historii szkoły budynku mającego  być jej siedzibą. Do jej powstania w dużym stopniu przyczyniło się miejscowe społeczeństwo. W tej działalności wyróżnili się : Franciszek Narojczyk, Jan Siek, Bronisław Traczyk, Julian Makuch. Budowę przeprowadziło Państwowe Przedsiębiorstwo Budowlane w Kozienicach. Uporządkowaniem placu, zasypaniem dołów i niwelacją boiska zajęły się dzieci pod nadzorem grona pedagogicznego. Szkoła została oddana do użytku pod koniec 1951 roku. Ogrodzenie budynku w całości wykonano społecznie. Pieniądze na jego zrealizowanie pochodziły ze składek społeczeństwa oraz dochodów osiąganych m.in. z amatorskich przedstawień teatralnych, zabaw tanecznych.

          1951.   W tym roku kierownikiem szkoły zostaje, pracujący tu już na tym stanowisku  w latach 1929 – 1944, Andrzej Pęksyk. Pozostaje on w Rozniszewie do czasu przejścia na emeryturę tzn. do 1972 roku.

          1963.   Inicjatywę rozbudowy szkoły i budowy Domu Nauczyciela podjął już w 1963 r. ówczesny dyrektor - Andrzej Pęksyk. W dniu 16 czerwca 1963 r. na zebraniu, w którym uczestniczyło 150 osób, powołano Komitet Rozbudowy Szkoły w składzie: Kazimierz Marchewka, Michał Korczak, Jan Skonieczny, Zdzisław Młynarczyk, Romualda Barańska, Teodor Marchewka, Franciszek Smoliński, Stanisław Pacholski, Stefan Staszewski, Feliks Wachnik, Bolesław Rybarczyk, Stanisław Czerski, Zenon Wieczorek, Bernard Piechota, Dionizy Traczyk. Przewodniczącym został Dionizy Traczyk, skarbnikiem - Michał Korczak.

          1970.   W tym roku architekt powiatowy, Franciszek Wójcik, wykonał szkic lokalizacyjny pod Dom Nauczyciela.

          W 1972 r. dyrektorem szkoły został Jan Boryczka, który podtrzymał  inicjatywę rozbudowy szkoły.

          1980.   13 marca 1980 r. nastąpiła zmiana w składzie komitetu, do którego weszli: Stefan Siek, Zofia Marczak, Jerzy Lach, Kazimierz Siek, Bolesław Misiek, Marian Wargocki, Czesław Mich, Edward Suska, Zenon Wieczorek, Halina Kowalczyk, Danuta Kowalska, Hipolit Piekarniak, Dionizy Pyrka, Czesław Pyza. Przewodniczącą została Zofia Marczak, skarbnikiem – Jerzy Lach. Stary komitet przekazał nowemu zebrane fundusze w wysokości 20 449 zł w gotówce i zapłacone rachunki za materiały w wysokości 9 210 zł. Stanowiło to orientacyjnie wartość 25 tys. sztuk cegły palonej. Decyzję o rozpoczęciu prac projektowych podjął w 1980 r. ówczesny kurator Oświaty i Wychowania w Radomiu – Mieczysław Janik. Zlecenie na opracowanie danych wyjściowych do projektowania i prowadzenia spraw w urzędach w Radomiu wystawili w dn. 04.10.1980 r. dyrektor szkoły - Jan Boryczka i przewodnicząca Komitetu Rozbudowy – Zofia Marczak.

          1982 - 1983   Aktywny działacz społeczny inż. Edward Zieliński wyszedł z inicjatywą przywrócenia szkole imienia Stefana Czarnieckiego i ufundowania sztandaru. Komitet Rodzicielski i Rada Pedagogiczna przychylili się do owego projektu i dnia 24 kwietnia 1983 r. odbyła się uroczystość nadania szkole imienia i przekazanie sztandaru. Odsłonięto także tablicę poświęconą Patronowi szkoły i dokonano otwarcia Izby Pamięci.

          1984.   1 września tego roku dyrektorem szkoły zostaje Leszek Owczarczyk.

          1984.  Projekt rozbudowy szkoły opracowała w 1984 r. w Biurze Projektowo - Badawczym Budownictwa Ogólnego „Miastoprojekt” w Radomiu pracownia kierowana przez mgr inż. Marię Jach. Generalnym projektantem był inż. arch. Tadeusz Derlatka, projektantami – architekci: K. Fąfara i T. Okoński. Prace budowlane rozpoczęło w czerwcu 1984 r. Przedsiębiorstwo Powierniczo-Inwestycyjno-Handlowe „Inwest-Trans-Glob”z Warszawy. Budowę zakończyła Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska” w Magnuszewie. Bezpośrednim wykonawcą i kierownikiem budowy w obu przedsiębiorstwach był miejscowy rzemieślnik, Krzysztof Wnorowski.

          1986 - 1989     Zaawansowanie robót budowlanych uniemożliwiło funkcjonowanie szkoły w starym budynku. W październiku 1986 r. przeprowadzono przy wydatnej pomocy rodziców i uczniów akcję przeniesienia i zabezpieczenia majątku szkoły. Zajęcia lekcyjne odbywały się w pięciu wynajętych od gospodarzy izbach mieszkalnych, strażnicy OSP i budynku tzw. „agronomówki”. Praca w takich trudnych warunkach trwała trzy lata.

          1989.   Budynek szkoły i Dom Nauczyciela przekazany został do użytku w lipcu 1989 roku. Opóźnienie oddania  w odniesieniu do terminu ustalonego w umowach wyniosło 1,5 roku. Realizacja inwestycji była możliwa jedynie dzięki ogromnemu zaangażowaniu społeczeństwa w Komitetach Rozbudowy pod przewodnictwem Dionizego Traczyka i Zofii Marczak, trosce i inicjatywie kadry nauczycielskiej wraz z dyrektorami: Andrzejem Pęksykiem, Janem Boryczką i Leszkiem Owczarczykiem, pomocy inspektora Oświaty i Wychowania Marii Szczepanowskiej i pracowników kuratorium: Mariana Woźnicy i Jerzego Dworaka. Szczególnie dużą pomoc na wszystkich etapach realizacji i przy załatwianiu wszelkich spraw związanych z budową okazali Alicja i Edward Zielińscy.

          1 września 1990 roku   Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa nadała szkole Srebrny Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej.

          W  1992 r. stanowisko dyrektora szkoły  obejmuje Małgorzata Rokita.

          26 maja 1996 roku  odbył się pierwszy zjazd byłych nauczycieli i absolwentów Szkoły Podstawowej w Rozniszewie.

          W  1997 r. dyrektorem szkoły zostaje Agnieszka Siek.

          24 kwietnia 1998 roku  odbyły się obchody 130-lecia szkoły połączone z otwarciem Izby Pamięci.

          20 kwietnia 1999 roku   Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa nadała szkole Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej.

          6 kwietnia 2001 roku  zostaje otwarta Galeria „Na piętrze”. Jej działalność inauguruje wystawa malarstwa Kazimierza Królika.

          31.01.2003 roku   spektaklem „Kopciuszek” Jana Brzechwy zapoczątkował  artystyczne działania Teatr-zyk Figiel-ek.

          Nasza szkoła podjęła się organizacji centralnej, gminnej uroczystości obchodów 140 rocznicy powstania styczniowego. 

          22 maja 2003 roku   z okazji 140 rocznicy Powstania Styczniowego na placu przy cmentarzu parafialnym w Rozniszewie  biskup A. Odzimek odprawił Mszę Świętą polową. Współorganizatorem uroczystości była nasza szkoła.

          10 listopada 2004 roku   odbyła się w szkole uroczystość nadania odznaczeń państwowych i medali Opiekunów Miejsc Pamięci Narodowej. Dyrektor szkoły Agnieszka Suska otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi. Złotymi Medalami Opiekunów Miejsc Pamięci Narodowej odznaczono Annę i Leszka Owczarczyków, a Srebrnymi Medalami – Grażynę Jakóbczak i Małgorzatę Kościńską.

          19 kwietnia 2008 roku   świętowaliśmy 140 rocznicę utworzenia szkoły.

          5 grudnia 2008 roku   szkoła została finalistą konkursu „Otwarta Szkoła” i otrzymała z rąk minister edukacji narodowej Katarzyny Hall nagrodę za projekt „Wiejski Ośrodek Edukacji Przedszkolnej” realizowany we współpracy ze Stowarzyszeniem Pomocy Pokrzywdzonym i Niepełnosprawnym „Edukator” z Łomży.

          12 lutego 2011 roku   w ramach IV Rozniszewskich Ostatków Teatralnych odbyła się premiera spektaklu „Jasełka – sztuka w 3 aktach według księdza Kucharskiego”. W przedstawieniu przygotowanego przez Teatr Figiel wzięli udział dorośli mieszkańcy naszej gminy, absolwenci i uczniowie naszej szkoły.

          8 listopada 2012 roku   miał miejsce finał projektu ”Nowoczesny Patriotyzm” realizowany w naszej szkole przez Fundację Rozwoju Wolontariatu we współpracy z Kancelarią Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego w ramach programu „Projektor – wolontariat studencki” Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności. Gościliśmy z tej okazji znakomitych gości: społecznego doradcę Prezydenta RP pana Krzysztofa Króla i prezesa FRW pana Zdzisława Hoffmana. 12 marca 2013 roku   dyrektor szkoły Agnieszka Suska oraz szkolna koordynatorka programu Anna Owczarczyk uczestniczyły w gali podsumowującej projekt, która odbyła się w Pałacu Prezydenckim. W panelu na temat: „Czym jest nowoczesny patriotyzm” wzięła udział m.in. pani dyrektor Agnieszka Suska.